Специјални програм: Ауре
Alternative film festival 2012
Nedelja / Sunday, 9. Decembar
15:00 Mala sala / Small Hall
SPECIAL PROGRAM: AURAS
Specijalni program: Aure
ALTERNATIVE FILM/VIDEO 2012.
Nedelja / Sunday, 9. decembar
15:00 Mala sala / Small Hall
SPECIAL PROGRAM: AURAS
Kamera Rot, Daniela Zahlner, 2011, Austrija/Austria, 3 min.
Go Burning Atacama Go, Alberto Gemmi, 2012, Italija/Italy, 6 min.
Papierowe pudelko/Papirna kutija/Paper Box, Zbigniew Czapla, 2012, Poljska/Poland, 9 min.
Tricks are for Kiddo/Trikovi su za Malog, Rhayne Vermette, 2012, Kanada/Canada, 2 min.
Jour Sombre, Johannes Hammel, 2011, Austrija/Austria, 8 min.
5354, Susu Laroche, 2012, Velika Britanija/United Kingdom, 3 min.
Tranquility, Siegfried A. Fruhauf, 2010, Austrija/Austria, 7 min.
RED: UX, Andreas Gogol, 2012, Nemačka/Germany, 6 min.
tricolor, Martina Heyduk, 2011, Austrija/Austria, 7 min.
And Oceans/I okeani, Jake Barningham, 2012, SAD/USA, 2 min.
Aura je definisana kao utisak koji stičemo o jedinstvenosti nekog umetničkog dela. U modernom dobu,
umetnost se ističe destrukcijom i raspadom aure usled upotrebe tehnoloških sredstava. Ova destrukcija i
raspadanje se nalaze u samom središtu Programa Aure.
Pojavljuje se na površini neki jedinstveni strah kao direktna posledica opšteg pomaka u pravcu upotrebe
digitalnih sredstava kinematografske produkcije i izlaganja. Mnogima je postalo jasno da je film kao
medijum i fenomen, pa čak i kao način života, ili mrtav ili izumire. Konkretna strahovanja koja se
manifestuju ovde su data i uhvaćena u talasu novih avangardnih filmova i videa koji vizuelizuju bukvalnu
degradaciju filmskog sleda. Čovek lako primećuje u ovoj zaokvirenoj dezintegraciji želju da se uhvati
sama aura jednog iskustva koje čini nam se brzo nestaje u zaboravu. Kao sve olupine vozova, oko je kao
magnetom privučeno ka morbidnom spektaklu smrti na delu -- što je i način na koji su reproduktivne
umetnosti sa osnovom u fotografiji često i opisivane --i onda strahovanje postaje opsesija. Umetnici
predstavljeni ovde pokušavaju da dočaraju uslove ove želje iskazane na filmskom platnu kao jedan
nestalni, prolazni trenutak.
U ovim filmovima i videima, moguće je videti nesavršenu estetiku grebanja i skokova u slici, paljenih delova i fleka, i druge disjukcije i omaške u fasadi kinematografskog dela. Ova predstavljačka ograničenja ogoljena su ovde ujedno kao rekvijum i kao slavljenje dela. Aura (analognog) videa je ovde i upokojena putem spektakla elektronskog šuma, pikselacije, i drugih neshvaćenih i pogrešno svrstanih artefakata modernog doba.
Da li je cilj avangardnog žanra da na veoma ironičan način dokumentuje gubitak i nestanak aure
najvećeg masovnog medijuma dvadesetog veka? Možda je tako nešto i moguće, kao što avangardne
umetnosti mogu da ukažu na mogući put ka onom obliku izražavanja koji će na najbolji način
okarakterizovati dvadest i prvi vek. U delima koja su ovde predstavljena evocirano je to neumitno
putovanje ili čistilište u vidu priručnika izgubljenih i pronađenih auri.
Greg de Cuir, Jr
Aura has been defined as the impression of the uniqueness of the work of art. In the modern era, art is marked by the destruction and decay of the aura as a result of technological means. This destruction and decay are at the heart of the program Auras.
There is a unique anxiety surfacing as a direct result of the general shift to a digital means of cinematic production and exhibition. It seems apparent to many that film – as a medium and a phenomenon, perhaps even as a way of life – is either dead or dying. The specific anxiety that arises is captured here in a wave of new avant-garde films and videos that visualize the literal degradation of the film strip. One senses in this embalmed disintegration a desire to capture the aura of an experience that seems to be fading fast into oblivion. Like all train wrecks, the human eye is magnetized to the morbid spectacle of death at work – which is how the reproductive arts with a basis in photography have often been described – and anxiety becomes obsession. The artists presented here attempt to imprint the terms of this desire on the cinema screen as a fleeting, transient moment.
In these films and videos, one will appreciate the imperfect aesthetic of scratches and skips, burns and stains, and other disjunctions and slips in the façade that is a work of cinema. These representative limitations are laid bare here as both requiem and celebration. The aura of (analog) video is even laid to rest here through the spectacle of noise, pixelation, and other misunderstood and misaligned artifacts of the modern age.
Is it the task of the avant-garde genre to, ironically enough, document the loss of aura of the greatest mass medium of the 20th century? Perhaps it can be, just as the avant-garde arts can point the way to that mode of expression which will best characterize the 21st. This impending passage, or purgatory, is evoked in the works presented here – a compendium of auras lost and found.
Greg de Cuir, Jr
Programmer